دانلود گزارش کارآموزی بررسی ارقام مختلف پنبه در مزرعه آموزشی و تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرری

تاریخچه و کلیات

پنبه (cotton) دارای چند گونه زراعی می باشد که به نظر می رسد منشاء اولیه آنها آفریقای استوایی باشد. ظاهراً پنبه از این منطقه و در زمانی که تمام قاره ها به هم وصل بوده‌اند، به سایر مناطق جهان شامل جنوب غربی و جنوب شرقی آسیا، استرالیا و آمریکا راه یافته است. پس از جدا شدن قاره ها از یکدیگر (در حدود 100 میلیون سال پیش و در دوره مزوزوئیک)، گروه های ژنتیکی مستقل در آمریکای جنوبی، آمریکای مرکزی، جنوب غربی آسیا، شمال شرقی آفریقا و هند تکامل یافتند. ظاهراً دو گونه دیپلوئید (26=n2) گوسیپیوم آربوریوم (Gossypium arboreum) و گوسیپیوم هر باسیوم (G.herbaceum) در اتیوپی و مناطق عرب نشین از G.herbaceum race africanum بوجود آمده اند. سابقه تولید و مصرف الیاف این گونه ها در مناطق فوق به حدود 5000 سال پیش می رسد. بعضی عقیده دارند که این دو گونه دیپلوئید در هند و آسیای شرقی اهلی شده و از هند به مصر، چین و جنوب اقیانوس آرام رفته است. سابقه مصرف پنبه در هند و پاکستان به حدود 3000 سال پیش از میلاد مسیح می رسد.

دو گونه زراعی پنبه دنیای جدید شامل گوسیپیوم هیرسوتوم (G.hirsutum)، که بنام پنبه آپلند (upland cotton) شناخته می شود، در آمریکای مرکزی و مکزیک و گوسیپیوم باربادنز (G.Barbadense) که بنام پنبه پی ما (Pima cotton) شناخته می شود در آمریکای جنوبی و از تلاقی نژادی از G.herbaceum با (G.raimondii) یا (G.thuberi) و یا هر دوی آنها حاصل شده اند. در نتیجه دو گونه زراعی پنبه دنیای جدید آلوتتراپلوئید (52= n2) می باشند. تلافی های بین دو گونه ای و انتخاب انسانی سبب اختلاط گونه ها شده و ارقام پرتولیدی بوجود آمده است.

سابقه کشت و کار پنبه آپلند در مکزیک و کشت پنبه پی ما در آمریکای جنوبی به حدود 3500 سال پیش از میلاد مسیح می رسد. در حال حاضر قسمت اعظم (حدود 90 درصد) سطح زیر کشت پنبه در جهان به پنبه آپلند تعلق دارد. بذر ارقام این گونه توسط انگلیسی ها و در جریان جنگ داخلی آمریکا، در مستعمرات انگلیس توزیع شد و کشت آن ترویج گردید تا الیاف پر کیفیت مورد نیاز صنایع بافندگی انگلیس تأمین گردد. تولید پنبه به عنوان یک گیاه لیفی پس از اختراع دستگاه جین (جدا کننده الیاف از وش) توسط وتیتی در سال 1793 گسترش زیادی یافت. بر اساس اطلاعات موجود، در سال 1998 میلادی حدود 45 میلیون تن الیاف در سراسر جهان مصرف شده است که حدود 20 میلیون تن آن از پنبه استخراج شده است. چین، آمریکا، هند، پاکستان و ازبکستان مهمترین تولید کنندگان پنبه در جهان به شمار می روند.

الیاف پنبه، بعنوان یک فیبر سلولزی طبیعی، دارای خصوصیاتی انحصاری می باشد و هیچ فیبر مصنوعی دیگری تمامی این خصوصیات را به طور یکجا ندارد. نرمی و لطافت، توان جذب و انتقال رطوبت و عرق بدن، قابلیت انعطاف، دوام، استحکام، مقاومت در مقابل فساد شیمیایی، قابلیت شستشو با آب معمولی و نیز خشک شوئی، رنگ گیری و چاپ پذیری، قابلیت تا کردن و سهولت خیاطی از مهمترین خصوصیات پارچه های حاصل از الیاف پنبه می باشند. قابلیت جذب و انتقال رطوبت، الیاف پنبه را برای صنعت لباس سازی بسیار مطلوب ساخته است. پشم عرق بدن را جذب می کند، اما هدایت نمی نماید، الیاف مصنوعی عرق بدن راحتی جذب هم نمی کنند. اما پارچه های پنبه ای عرق بدن را جذب می کنند و به سمت دیگر خود انتقال می دهند تا تبخیر شود. به این طریق، بدن خنک شده و پارچه خشک می گردد که باعث آرامش جسم و جان می شود.

تا اواخر قرن نوزدهم، تولید الیاف بعنوان تنها هدف تولید پنبه محسوب می گردید و دانه را محصول زاید به حساب می آوردند که به طور عمده به مصرف تغذیه نشخوار کنندگان می رسید. تا اینکه پیدایش روشهای اقتصادی روغن گیری به مصرف پنبه دانه بعنوان یک دانه روغنی نیز اهمیت بخشید. با این حال، هنوز هم استحصال الیاف مهمترین هدف تولید پنبه است. زیرا دانه های روغنی زیادی وجود دارند که اهمیت و کیفیت روغن آنها بهتر از روغن پنبه دانه است.

تولید پنبه در ایران قدمت زیادی دارد. براساس گزارش فائو در سال 2000، سطح زیر کشت پنبه در ایران حدود 240000 هکتار با عملکرد حدود 08/2 تن در هکتار وش بوده است. از این مقدار حدود 30000  هکتار آن به پنبه دیم تعلق دارد. عملکرد پنبه دیم در ایران بین 900 تا 1600 کیلوگرم در هکتار وش طی سالهای مختلف گزارش شده است. استانهای گلستان، مازندران و خراسان مهمترین تولید کنندگان پنبه دیم در ایران به شمار می روند. عملکرد وش در واحد سطح در استانهای فوق از پتانسیل عملکرد محصول (بیش از 5 تن در هکتار وش) بسیار کمتر است. عملکرد های بیش از 3 تن در هکتار وش تحت شرایط کشت آبی و بیش از 2 تن وش تحت شرایط دیم مطلوب می باشد.

اهمیت اقتصادی پنبه:

پنبه به علت آنکه در دنیای امروز موارد مصرف گوناگون دارد، از نظر اقتصادی و تجارتی دارای اهمیت فوق العاده است و به علت احتیاج به انواع وسایل و لوازمی که از فراورده های این گیاه تهیه می شود. روز به روز بر اهمیت و سطح زیر کشت آن افزوده می گردد. و هر گاه در کاشت و عملیات داشت و برداشت این گیاه دقت کافی مبذول شود محصول قابل توجهی تولید خواهد نمود و چون مردم جهان به آن احتیاج مبرم دارند و به عنوان لباس، مبلمان و غیره از آن استفاده می کنند. به آن طلای سفید هم می گویند. هر چه تمدن پیشرفت کند به همان نسبت احتیاج مردم دنیا به فرآورده های مختلف این گیاه زیادتر می شود. گرچه الیاف مصنوعی تا اندازه ای در صنایع نساجی جای پنبه را گرفته اند لکن هنوز پنبه ارزش و مقام خود را حفظ کرده است و مهم ترین و پر مصرف ترین الیاف صنعتی است، زیرا الیاف پنبه محکمتر از سایر الیاف است و بخصوص در مقابل رطوبت بیشتر از سایر الیاف مقاومت دارد. به تجربه ثابت شده است طول و عرض پارچه های غیر پنبه ای در اثر شستشو کم و بیش تغییر می کند، در صورتیکه پارچه های پنبه ای بدون تغییر باقی می مانند. از طرفی قدرت و خاصیت رنگ پذیری الیاف پنبه بیش از الیاف مصنوعی است، همچین خاصیت جذب گرمای آنها بیشتر از سایر پارچه ها است و کمتر چروک می خورند. به طور کلی الیاف پنبه به عنوان محصول اصلی و درجه اول و دانه پنبه به عنوان محصول فرعی درجه دوم، نقش مهمی در صنعت و تجارت دارند. در ایران الیاف پنبه از نظر صادرات در درجه دوم و بعد از نفت قرار دارد.

خصوصیات گیاهی:

پنبه گیاهی است ذاتاً چند ساله که به صورت گیاهی یکساله مورد زراعت قرار می گیرد. پنبه از تیره پنیرک (Malvaceae) و جنس گوسیپیوم تعلق دارد. به نظر می رسد که منشاء تمام گونه ها از آفریقای استوای باشد. بیشتر ارقام زراعی از گونه G.hirsutum می باشد.

پنبه دارای یک ریشه اصلی است که در شرایط مختلف محیط، عمق نفوذ و طول آن در خاک متفاوت می باشد. طول ریشه در انواع مختلف و شرایط متفاوت جوی معمولاً بین 40 تا 60 سانتی متر و گاهی اوقات 20/1 و تا حداکثر 3 متر می رسد. پوست ریشه خیلی قوی تر و قطور تر از پوست ساقه است و ریشه تقریباً بطور عمودی در خاک فرورفته، خیلی سریع توسعه یافته و ریشه های فرعی ایجاد می کند. در خاکهای خشک و شنی ریشه به طور کاملاً عمودی در خاک دارد شده و طول آن زیاد می شود ولی در مناطق مرطوب و خاکهای سنگین، ریشه تقریباً در سطح خاک قرار می گیرد.

ساقه اصلی در امتداد ریشه اصلی قرار دارد. در بیشتر انواع فقط یک ساقه اصلی وجود داشته و در اطراف ساقه ‌اصلی تعدادی شاخه فرعی بوجود می آید. رنگ ساقه قهوه ای مایل به زرد است که هر چه سن نبات زیادتر می شود رنگ ساقه سبز مایل به قرمز شده و چوب ساقه محکمتر و قویتر می شود. طول ساقه در انواع مختلف و شرایط محیط کشت متفاوت است و بین 60 تا 130 سانتی متر تغییر می نماید.

از ساقه اصلی پنبه دو نوع شاخه فرعی خارج می شوند که عبارتند از:

شاخه های رشد کننده که حامل برگ بوده و معمولاً به تعداد 3 تا 4 شاخه از روی ساقه اصلی بوجود می آیند. شاخه های رشد کننده یا تولید کننده برگ Vegetativ Branch نام دارند.

 شاخه های مولد میوه (Branches fructiferes) که خیلی ناز کند و معمولاً به صورت افقی قرار می گیرند و در انتهای این شاخه ها گل بوجود می آید که پس از تلقیح و رشد کافی تبدیل به میوه می گردند. در روی هر شاخه مولد میوه یک گل و گاهی اوقات دو گل بوجود می آید.

روی ساقه و برگهای پنبه از کرکهای ظریف و نسبتاً سفید رنگی پوشیده شده است. برگهای پنبه از روی شاخه ها به طور منظم ظاهر شده و در روی هر شاخه معمولاً تعداد 8 برگ که به طور متناوب قرار گرفته اند وجود دارد و توسط دمبرگی به شاخه متصل شده اند. رنگ برگ در اکثر نژادهای پنبه سبز و در بعضی دیگر سبز مایل به قرمز است. شکل برگ در نژادهای مختلف متفاوت است، همچنین سطح و اندازه برگها نیز تغییر می نماید و در روی یک نبات نیز شکل و اندازه برگها نیست. برگهای پنبه دارای چندین بریدگی است که تعداد آنها بین 3 تا 5 و گاهی 7 عدد می رسد. به طور کلی اکثر واریته ها؛ برگهایی با به پنج بریدگی دارند. هر برگ دارای 2 تا 5 رگبرگ اصلی و تعدادی رگبرگ فرعی است. برگها دارای تعداد زیادی روزنه بوده که تعداد آنها در قسمت زیرین برگ زیادتر است.

حدود 8 تا 11 هفته پس از کشت بذر، گل ها ظاهر می شوند. دوران گلدهی نبات 45 تا 60 روز ادامه می یابد. کاسه گل مرکب از 5 کاسبرگ نامنظم به هم چسبیده و جام گل از 5 گلبرگ به رنگهای سفید، کرم مایل به سفید، زرد و صورتی تشکیل شده که گلها پس از تلقیح در خاتمه روز تغییر رنگ داده و روز بعد قرمز رنگ می شوند. مادگی دارای 3 تا 5 برچه و پرچم ها حدود 10 عدد می باشند که گرده آنها (پلن) زرد رنگ است و به شکل لوله ای مادگی را احاطه نموده اند و پس از رشد و نمو کافی به میوه تبدیل می گردند. گلبرگها در روز سوم پژمرده شده و می افتند.

میوه پنبه که به قوزه یا کپسول پنبه معروف می باشد، در حقیقت تخمدان گیاه است که پس از تلقیح به سرعت رشد کرده و بزرگ می شود. قوزه ها پس از رشد کامل در انواع مختلف بین 2 تا 5 و گاهی اوقات 6 سانتی متر طول داشته و به رنگهای سبز تا قرمز تغییر می نمایند. شکل و اندازه میوه در واریته های مختلف تغییر می کند.

انتهای بعضی از قوزه ها کروی و در برخی نوکدار می باشد. همچنین روی سطح میوه در بعضی از نژادها تعدادی برجستگی وجود دارد. میوه یا قوزه ها معمولاً تخم مرغی شکل هستند و در بعضی از نژادها پس از آن که میوه رسید خود بخود باز شده و محتویات داخل میوه (الیاف) از آن تقریباً خارج می شود.

در داخل میوه یا قوزه پنبه، الیاف و دانه های پنبه وجود دارند که دانه ها اصطلاحاً تخم پنبه نامیده می شوند. مجموع الیاف و دانه های داخل هر قوزه را؛ وش می گویند. قوزه ها چند خانه ای (3 تا5) هستند و در داخل هر خانه تعداد 3 تا 6 و حتی 9 عدد دانه وجود دارد که تعداد کل دانه در هر قوزه بین 9 تا 18 و حداکثر تا 45 عدد می باشد. دانه های پنبه دارای 7 تا 12 میلیمتر طول و 4 تا 6 میلیمتر عرض بوده و تخم مرغی یا گلابی شکل هستند. وزن هزار دانه آن در واریته های مختلف بین 70 تا 170 گرم تغییر می نماید.

پوست دانه پنبه کلفت و خشبی است که معمولاً 25 تا 33 درصد وزن دانه پنبه را تشکیل می دهد و این بذر اگر در شرایط مساعد نگهداری شود تا 7 سال می تواند قوه نامیه خود را حفظ نماید. سطح خارجی دانه اغلب واریته ها از کرکهای ریزی پوشیده شده که آنها را لینتر یا FUZZ می نامند، بعضی از واریته ها بدون لینتر و سطح دانه صاف می باشد که آن را اصطلاحاً دانه لخت می گویند و رنگ پوست دانه ها سیاه است. لینتر ها عموماً به رنگ سفید و گاهی به رنگهای خاکستری، سبز و یا قهوه ای و بین 5/0 تا 2 میلیمتر طول دارند.

رنگ الیاف پنبه های اصلاح شده معمولاً سفید است و در بعضی واریته ها به رنگهای مختلف دیده می شود، مانند LambertaSakel که قهوه ای و یا واریته هندی “coqanadas” که قرمز حنایی است. طول الیاف از 15 تا 45 میلیمتر تغییر نموده و قطر آنها بین 20 تا 30 میکرون می باشد.

روی ساقه و دمبرگ و میوه (بجز ریشه) اکثر واریته های پنبه (به استثنای پنبه گلاندلس) نقاط سیاهرنگ و یا غده هائی وجود دارد که اصطلاحاً گلاند نام دارند.

ترکیبات پنبه:

دانه پنبه که در داخل قوزه قرار دارد، پس از آنکه از الیاف جدا شد حدود 25 تا 33 درصد وزن پنبه را تشکیل می دهد و هر دانه از مواد زیر ترکیب یافته است.

لینتر حدود                          1/6 درصد

پوست                                1/27 درصد

روغن خام                           6/15 درصد

مواد تفاله ای و آرد                 2/45 درصد

سایر مواد                            6 درصد

روغن خام موجود در دانه پنبه قهوه ای رنگ و شبیه روغن زیتون بوده و شامل: 45 تا 50 درصد اسید اولئیک، 25 تا 30 درصد لینولئیک، 20 تا 25 درصد اسیدهای سفت مانند اسید پالمتیک و اسید استاریک (به مقدار کم) می باشد که در کارخانجات مارگارین سازی به مقدار زیاد به کار می رود و در صابون سازی نیز برای تهیه صابون استفاده می شود. روغن موجود در دانه پنبه در 2 درجه سانتی گراد سفت می شود. تفاله و آرد آن دارای مقدار زیادی ماده از ته است که در قنادی می توان از آرد آن استفاده نمود و از تفاله آن برای تغذیه گاوهای شیری به عنوان بهترین ماده غذایی استفاده می نمایند.

تناوب زراعی:

پنبه از محصولاتی است که می توان آن را طی چند سال مداوم در یک زمین کاشت بدون آن که عملکرد آن نقصان یابد.

مثالهایی از تناوب پنبه عبارتند از:

یونجه – پنبه – ذرت – گندم – آیش

کود سبز (خلر، منداب، شنبلیله، لوبیا روغنی و یا شبدر)، پنبه – حبوبات – گندم

کودسبز (خلر، چاودار، ماشک)، پنبه

پنبه – آیش – گندم

پنبه – آیش

مواد غذائی مورد نیاز پنبه:

پنبه برای تولید محصول کافی، که از نظر کمیت و کیفیت دارای ارزش زیادی باشد، به مواد غذایی کامل و کافی نیاز دارد. از طرف دیگر زمین پنبه در صورتی که به طور مناسب آماده شود به ریشه های آن اجازه می دهد که به خوبی در خاک گسترش یافته و به طور کامل و بهتر و بیشتر از مواد معدنی موجود در اطراف ریشه توسط آب استفاده نماید، همچنین حرکت آب در خاک ساده تر خواهد شد.

مقدار مصرف مواد مختلف بستگی کامل به نوع خاک، مقدار مواد موجود در خاک تناوب، واریته و شرایط جوی دارد. در خاکهای غنی نباید منحصراً به خواص خاک متکی شد و از اضافه کردن مواد لازم به خاکی که در آن پنبه کشت می شود خودداری نمود، بلکه برای رسیدن به یک نتیجه عالی و بازدهی حداکثر، باید موادی را که گیاه به آن احتیاج دارد به خاک اضافه کرد. از طرف دیگر دوره رشد نبات از کاشت تا برداشت نیز در تعیین مواد مورد نیاز این گیاه موثر است. پنبه در دوره زندگی مانند تمام گیاهان زراعتی به عناصر سه گانه ازت، فسفر، پتاس نیاز فراوان دارد، همچنین وجود عناصری مانند گوگرد، مس، آهک، روی . سایر مواد مورد نیاز در خاک به تولید محصول خوب کمک نموده و کمبود هریک از آنها اختلالی در گیاه بوجود می آورد.

طریقه مصرف کود در زراعت پنبه:

برای استعمال مواد غذایی یا کودهای مختلف به زمینی که پنبه کاشته شده، بایستی نسبت به مسائل زیر توجه گردد:

< >موقع مصرف کودچگونگی مصرف کود

چگونگي مصرف كود

براي آنكه محصول پنبه از نظر كيفي و كمي ارزش مطلوب داشته باشد، بهتر است 50 درصد هريك از مواد مورد نياز در زمان كاشت به زمين اضافه گردد، همچنين مي توان كودهاي فسفره و پتاسه را حدود 60 روز قبل از كاشت و يا همراه با شخم پاييزه بكار برد و اما اگر از عناصر تقويت كننده به صورت محلول استفاده شود مي توان آنها را موقع كاشت به زمين داد.

در مورد كودهاي از ته به منظور اينكه بهتر جذب نبات شوند، بايستي در 2 تا 3 نوبت و به شرح زير به زمين اضافه شود:

زمان بذر پاشي

موقع تنك كردن

زمان گل دادن

در موقع بذر پاشي با در نظر گرفتن روش كاشت مي توان براي پخش كود، از كود پاش استفاده و يا اينكه كود را با دست در سطح مزرعه پخش كرد، لكن در موردي كه نبات سبز شده و مرحلة دوم كودپاشي يعني موقع تنك كردن باشد، بايد كود را پس از آنكه تنك كردن انجام شد، در كنار رديفهاي كاشت و يا كنار بوته ها قرار داد و يا از كودپاش‌هائي كه كود را به طور رديف در كنار بوته ها قرار مي دهند استفاده نمود. در زمان گل دادن مي توان هم كود را در كنار نبات قرار داد و هم به حالت محلول در آب به روي برگهاي پنبه پاشيد. در زمين هاي خيلي سبك بهتر است كود را در روي برگها به صورت پودر محلول قابل جذب پاشيد تا تلفات مواد غذائي در زمين زياد نباشد.

مقدار هر يك از مواد مورد نياز پنبه از منطقه اي به منطقة ديگر بر حسب شرايط آب و هوا و جنس خاك تفاوت مي نمايد، همچنين مقدار متوسط مواد مصرفي براي توليد 100 كيلوگرم الياف به شرح زير است:

ازت= 32/7 كيلوگرم

فسفر= 93/2 كيلوگرم

پتاس= 08/3 كيلوگرم

آهك= 75/5 كيلوگرم

منگنز= 31/1 كيلوگرم

كلسيم= 75/0 كيلوگرم

مقدار ازت خالص مورد نياز پنبه با در نظر گرفتن كليه عوامل و شرايط موجود، در هر هكتار زمين زراعي بين 40 تا 100 كيلوگرم مي باشد و در بعضي نقاط تا 150 كيلوگرم ازت خالص مورد نياز است. در مناطقي نظير استانهاي اصفهان و فارس و دشت مغان افزايش مقدار 300 كيلوگرم اوره در هر هكتار (حدود 138 كيلوگرم ازت خالص) در بالاترين مقدار محصول و رشد نبات تأثير زيادي داشته و قابل توصيه مي باشد. در مناطق جنوب كشور مي توان براي افزايش عملكرد و رشد خوب پنبه، حدود 400 كيلوگرم اوره (184 كيلوگرم ازت خالص) در هر هكتار زمين زراعي اضافه كرد. در مناطق گرم به علت كمي رطوبت و گرمي و خشكي هوا، بايستي ماده از ته كمتري نسبت به مناطق مرطوب و يا معتدل مصرف مي گردد. بهترين مادة از ته كه براي تقويت پنبه بكار مي رود، اوره مي باشد كه داراي 46 درصد ازت است.

براي تأمين فسفر مورد نياز پنبه مي توان از سوپر فسفات تريپل و يا فسفات آمونيوم كه هر كدام داراي 46 درصد مادة موثر مي باشند استفاده نمود. مقدار فسفر خالص مورد نياز در دورة رشد معمولاً بين 50 تا 70 كيلوگرم مي باشد.

هرگاه در زميني كه اين گياه كشت مي گردد، پتاس مورد نياز پنبه به اندازه كافي نباشد مي توان تحت شرايط مختلف بين 20 تا 50 كيلوگرم پتاس خالص در هر هكتار همراه با شخم پاييزه به زمين اضافه نمود.

هرگاه از كودهاي شيميايي براي تقويت پنبه به صورت انژكسيون و در عمق خاك استفاده به عمل آيد، براي اينكه ريشة گياه زودتر و بهتر از اين ماه استفاده نمايد، بايستي اين مواد را در عمق 10 تا 15 سانتي متري خاك قرار داد.

در شرايطي كه از كودهاي دامي براي تقويت و يا اصلاح زمين استفاده مي شود، مي توان به مقدار 20 تا 30 تن كود دامي كاملاً پوسيده كه بدون بذر علف هرز باشد همراه با شخم پاييزه به طور عمقي به طمين اضافه كرد. ضمناً بايد توجه داشت كه كودهاي حيواني از نظر مواد غذايي چندان غني نيستند.

علاوه بر كودهاي شيميايي و دامي، در بعضي نقاط از كودهاي سبز براي پنبه نيز استفاده مي كنند. براي اين كار از گياهان تيره لگومينوز مانند: شبدر، باقلا، ماشك و غيره استفاده مي شود، اين نوع گياهان را در پاييز كاشته و در بهار قبل از كاشت پنبه زير خاك مي نمايند تا علاوه بر افزايش مواد غذايي، موجب اصلاح خاك نيز گردند.

زمان كاشت پنبه:

با اينكه دماي پايه رشد پنبه حدود 15 درجه سانتي گراد مي باشد، اما در اين دما سرعت جوانه زني و سبز شدن بسيار كم بوده و احتمال خسارت بيماري فوزاريوم و نماتد مواد گال زياد خواهد بود. به طور كلي، در اثر كاشت در اين زمان گياهچه ضعيف مي شود و استقرار نامطلوبي بدست مي آيد. دماي مناسب خاك براي جوانه زني و سبز شدن سريع بذر پنبه 21 درجه سانتي گراد و بيشتر است. از آنجايي كه دورة رشد پنبه طولاني است، لازم است كاشت در اولين فرصت مناسب انجام گيرد تا گياه به ماي پايين و يا بارندگي هاي مستمر در پاييز برخورد ننمايد. بر اين اساس، تاريخ كاشت مناسب پنبه هنگامي است كه ميانگين دماي شبانه روزي هوا به حداقل 18 درجه سانتي گراد رسيده و پيش بيني وضع هوا به طرف گرم شدن باشد. اين دما در ناحيه اي مانند اصفهان (حد نهايي سرد ترين منطقة‌ كاشت پنبه) در اواسط ارديبهشت و در نواحي گرم خوزستان در اوايل فروردين حاصل مي شود. در اين تاريخ كاشت، پنبه طي 10 تا 12 روز و يا با تجمع حدود 50 واحد حرارتي (با دماي پايه 15 و حداكثر 30 درجه سانتي گراد) سبز مي شود. تأخير در كاشت سبب افزايش تمايل گياه به رشد رويشي بيشتر و كاهش پتانسيل عملكرد مي شود. كاشت بذر در خاك گاو رو سبب بهبود استقرار گياه از طريق تماس مطلوب بذر با خاك و گرم شدن سريع خاك مي گردد. به همين جهت، چنانچه خاك خشك است، بهتر است آبياري قبل ار كاشت بعمل آيد.

كاشت پنبه در شرايط ديم نيز بهتر است با رسيدن ميانگين دماي شبانه روزي هوا به حدود 18 درجه سانتي گراد انجام گيرد تا آسيبي بر استقرار محصول وارد نشود، از رطوبت خاك و بارندگيهاي بهاره حداكثر استفاده بعمل آيد و برداشت محصول كمتر به هواي مرطوب و خنك پاييز برخورد نمايد. در شرايط ديم، رسيدن دماي خاك در عمق 7 تا 8 سانتي متري در ساعت 8 تا 10 صبح به حدود 18 درجه سانتي گراد معيار ديگري براي تشخيص مناسب بودن دماي خاك براي كاشت زود هنگام است. مشروط بر آنكه پيش بيني دماي هوا براي روزهاي بعد حاكي از روندي افزايشي باشد. در مناطقي كه فصل رشد كوتاه است، رسيدن به دماي 16 درجه سانتي گراد در خاك بعنوان زمان شروع كاشت محسوب مي شود.

روشهاي مختلف كاشت پنبه:

كشت پنبه در مناطق مختلف نسبت به عادت و تجربه كشاورزان به روشهاي زير انجام مي شود:

كرتي:

در اين روش بذر را بوسيله دست در داخل كرتهايي كه قبلاً آماده شده، به حالت هيرم يا خشكه مي پاشند و روي آنها را بوسيلة دندانه و يا ماله هاي مخصوصي خاك مي دهند تا در عمق مورد نظر قرار گيرد. اين روش به هيچ وجه براي كشت پنبه مناسب نيست زيرا:

اولاً عمليات تسطيح در داخل كرتها به طور دقيق و كامل انجام نشده و در نتيجه تمام محصول يكسان از آب استفاده نمي كند.

ثانياً چون آب به طور مستقيم در پاي بوته ها و در تمام سطح داخلي كرت قرار مي گيرد در زمين سله توليد دشه و مانع رشد سريع و كامل نباتات مي شود، بعلاوه زمينه براي سرايت بيماريهاي قارجي به گياه فراهم مي شود.

ثالثاً در كشت دستپاش فاصله بوته ها برابر نبوده و اين خود مشكلي از نظر جذب مواد غذايي، آب و عمليات داشت و برداشت بوجود مي آورد، ضمناً مقدار بذري كه در اين روش مصرف مي شود بيش از ساير روشهاي كاشت و مقدار محصول آن نيز كمتر است. طول و عرض كرتها بستگي به وسعت و شكل زمين دارد، در برخي از نقاط طول كرتها را بين 20 تا 40 و عرض آنها را 5 تا 10 متر انتخاب مي نمايند.

پشته اي:

پس از آنكه عمليات آماده كردن و تكميل تهيه زمين به پايان رسيد، در جهت شيب، جوي و پشته هائي در زمين به وسيله نهر كن هاي مخصوص و يا بيل ايجاد مي گردد، بطوريكه فواصل جوي و پشته ها بين 80 تا 100 سانتي متر و ارتفاع آنها 30 تا 50 سانتي متر باشد، و سپس بذر را در امتداد خطوط روي پشته ها و يا در كنار پشته مي كارند. در اين طريق بهتر است كشت به صورت هيرم انجام شود. در مناطقي كه زمين داراي رس زياد و سفت باشد و باران در اول فصل بهار ببارد، بهتر است روي خطوط كشت را ماسه ريخت تا از سله بستن زمين جلوگيري و جوانه اوليه به سهولت از خاك خارج گردد.

پس از آنكه عمليات كشت بذر به پايان رسيد، بايد فوراً نسبت به آبياري زمين اقدام شود تا بذور با جذب رطوبت كافي به سرعت جوانه توليد نمايند. اين سيستم كشت براي زمين هائي كه عمق خاك زراعتي آنها كم است بسيار مناسب مي باشد زيرا به علت ايجاد پشته ها به عمق خاك زراعتي افزوده شده و ريشه ها از امكانات بيشتر و بهتري برخوردار خواهند بود.

فواصل بوته ها را در روي پشته ها بايد بين 15 تا 30 سانتي متر انتخاب كرد. در اين طريق بعضي از پنبه كاران طبق عادت دانه ها در روي پشته وعده اي در كنار پشته مي كارند.

خطي:

روش خطي بهترين روش كشت پنبه است و در تمام دورة زندگي نبات مي توان عوامل مختلف را بخوبي كنترل نمود. اين روش نه تنها در زراعتهاي آبي عمل مي باشد، بلكه در زراعتهاي ديم و زمين هائي كه داراي شيب خيلي زياد نباشند امكان پذير است. در اين طريق فواصل بوته ها بين 20 تا 30 سانتي متر و فواصل خطوط با در نظر گرفتن شرايط محيط و واريته مورد كشت بين 60 تا 80 و يا حداكثر 100 سانتي متر انتخاب مي گردد. طول خطوط كشت بخصوص در زراعتهاي آبي بستگي كامل به شيب و جنس زمين دارد. در زمين هايي كه شيب زراعتي آنها طبيعي و خاك نيز كاملاً شني و سبك نباشد، مي توان طول خطوط يا نشتي ها را از 70 تا 150 متر انتخاب كرد. كشت ديم پنبه در شرايطي امكان پذير است كه در منطقه باران كافي ببارد. در گرگان و گنبد و مازندران به علت بارندگي كافي هر سال مساحت زيادي از زمين هاي زراعتي زير كشت پنبه به صورت ديم قرار مي گيرد.

آبياري:

پنبه از گياهان مقاوم به خشكي محسوب مي شود. اما وقوع تنش رطوبتي مي تواند موجب كاهش شديد عملكرد گردد. حساسيت پنبه به تنش رطوبتي با پيدايش جوانه هاي گل آغاز مي شود، تا اواخر گلدهي ادامه مي يابد و طي اواسط دوران غوزه بندي به حداكثر ميزان خود مي رسد. در بسياري شرايط، حداكثر تبخير و تعرق گياه در حدود 100 تا 150 روز پس از كاشت مشاهده مي شود. دقت در آبياري به موقع در اين دوران، بخصوص از شروع غوزه بندي تا اواخر گلدهي، ضرورت زيادي دارد. وقوع تنش رطوبتي مي تواند موجب سقط جوانه هاي گل، ريزش گلها و غوزه ها، كاهش اندازه غوزه‌ها، عملكرد وش و الياف و در نهايت نقصان درصد روغن و پروتئين دانه شود. از سوي ديگر، فراواني رطوبت مي تواند موجب تحريك رشد رويشي، تأخير در باز شدن غوزه ها و رسيدگي محصول، افزايش خوابيدگي بوته، توسعه بيماريها و پوسيدگي غوزه ها و كاهش عملكرد گردد.

نياز آبي (تبخير و تعرق) پنبه حدود 1600 تا 2500 ليتر به ازاء هر كيلوگرم وش (يا 35/0 تا 4/0 كيلوگرم الياف) توليدي مي باشد. بنابراين توليد 4 تن وش در هكتار به حدود 6400 تا 10000 متر مكعب آب به صورت تبخير و تعرق نياز دارد. در صورتي كه راندمان آبياري حدود 60 درصد باشد، توليد هر هكتار پنبه با مصرف حدود 10000 تا 17000 متر مكعب آب همراه خواهد بود.

در خاكهائي كه مشكل نفوذپذيري، آب ايستادگي وسله بستن خاك وجود دارد، انجام آبياري به صورت نشتي بسيار مطلوب است. در خاكهاي داراي بافت متوسط با ساختمان خوب مي توان از روش آبياري غرقابي استفاده نمود. در صورتي كه از آبياري استفاده مي شود، لازم است از انجام آبياري در هنگام صبح خودداري نمود. زيرا ريزش آب (و همچنين باران) در اين ساعات، از باروري گلها كاسته و باعث ريزش غوزه ها تا ميزان 15 درصد مي گردد.

آبياري قبل از كاشت و كاشتن بذر در خاك مرطوب سبب بهبود استقرار بذر و تسريع سبز شدن مي شود، زيرا خاك سريعتر گرم مي گردد. در اين حالت، اولين آبياري بعد از كاشت را مي توان بين 4 تا 5 روز بعد از كاشت و قبل از خشك شدن لايه سطحي خاك بعمل آورد. در بسياري شرايط، به آبياري ديگر تا تكميل سبز شدن نيازي نيست، چون سرعت نفوذ عمقي ريشه (در صورت نفوذ پذير بودن خاك) زياد است. در صورتي كه اولين آبياري پس از كاشت بعمل مي آيد، دومين آبياري ممكن است 5 تا 7 روز و قبل از خشك شدن لاية سطحي خاك انجام شود و سومين آبياري اولين برگ حقيقي در 50 درصد بوته ها بعمل آيد. انجام آبياري به فواصل كوتاه طي دوران كاشت تا تكميل سبز شدن، سبب سرد شدن خاك سطحي، تأخير در سبز شدن و كاهش سرعت سبز شدن مي گردد. از مرحله يك برگي تا مرحله تشكيل جوانه گل ممكن است آبياري را بر اساس مصرف 60 تا 65 درصد از رطوبت قابل استفاده در خاك و يا بر اساس رسيدن پتانسيل آب در خاك به حدود 1- تا 2- اتمسفر (اندازه گيري شده در عمق 20 تا 30 سانتي متري خاك) انجام داد. بعضي از متخصصين توصيه نموده اند كه در اين مرحله از رشد و در صورت كمبود آب آبياري، مي توان آبياري را به پيدايش اولين آثار تغيير رنگ ساقه و ظهور رنگ سبز مايل به آبي در برگها موكول نمود. اما تأخير در آبياري تا ظهور تغيير رنگ، ممكن است در شرايطي كه پتانسيل تبخير و تعرق زياد است، موجب نقصان عملكرد گردد.

به هر حال، از مرحله تشكيل جوانه گل تا پايان غوزه دهي، بايد آبياري بر اساس مصرف حدود 50 ردصد از رطوبت قابل استفاده در خاك و يا رسيدن پتانسيل آب در خاك به حدود 5/0- اتمسفر انجام گيرد. آخرين آبياري، معمولاً و به شرط وجود خاك عميق و عدم محدوديت نفوذ پذيري خاك، در مرحله پايان غوزه دهي بعمل مي آيد. از پايان غوزه دهي تا برداشت، نياز آبي گياه به تدريج كاهش مي يابد. به علاوه، طي اين دوران هوا بتدريج خنك تر مي شود و گياه مي تواند با مانده رطوبت خاك به حيات خود ادامه دهد. از سوي ديگر، وقوع تنش رطوبتي در اواخر دورة رشد براي اثر بخشي بهتر موارد برگ ريز و تسريع باز شدن غوزه ها مناسب است. در مزارع كوچك سنتي كه برداشت با دست انجام مي گيرد، معمولاً پس از باز شدن اولين غوزه ها و تا پايان برداشت چين اول از آبياري خودداري مي كنند و آخرين آبياري را پس از برداشت چين اول انجام مي دهند. در صورتي كه چين سومي نيز وجود داشته باشد و تا اين زمان بارندگي كافي اتفاق نيافتاده باشد، آبياري ديگري نيز پس از تكميل چين دوم بعمل مي آورند.